O współodpowiedzialności

Nic na to nie poradzę, że różne obrzydliwe zachowania obu tych pań mnie oburzają. Mam na myśli te wszystkie pertraktacje naszych znakomitych związków zawodowych (czy rada pracowników nie powinna wziąć w tym udziału?) w sprawie nagród i awansów. Z kim nie rozmawiam, dowiaduję się, że odpis na nagrody i awanse będzie zmniejszony, ponieważ Muzeum musi zapłacić odszkodowanie w przegranej sprawie sądowej. Ja rozumiem, że strach miesza ludziom rozum, to nic nowego, ale to dyrekcja nawarzyła sobie piwa, zwalniając różne osoby, a te osoby pozwały Muzeum i wygrały albo się ugodziły – a nie są to odszkodowania rzędu dyrektorskiej pensji i nie wynoszą dwóch tysięcy złotych!
Nie czuję się współodpowiedzialna za różne brzydkie posunięcia naszej dyrekcji. Osobliwie za wyrzucanie z pracy osób, które się paniom naraziły, patrz była kierowniczka działu wydawniczego. Nie mówiąc o tym, że historia obecnej kierowniczki tegoż działu, skądinąd małżonki dyrektora zaprzyjaźnionego muzeum, powinna zostać zatytułowana „Mój rower”… i może pora z niego zsiąść? Wracając do meritum, nie wierzę w żadne uzasadnienia tych zwolnień – ani finansowe, ani organizacyjne. Nie wierzę w żadne oszczędności, które Muzeum miałoby poczynić dzięki temu. To odszkodowanie jest najlepszym tego dowodem. I tylko nie mówcie, że przecież nie było wiadomo, jak się sprawa zakończy. Było wiadomo. We wrześniu pisałam, że nasze panie próbowały zawrzeć ugodę, ale ich propozycja była żenująco niska. A teraz – jak już zapłaciły i to znacznie wyższą kwotę – usiłują nas obciążyć konsekwencjami swoich wstrętnych postępków.
Poza tym jakie oszczędności, skoro przyjęto kilkanaście nowych osób, w tym naszego dyrektora naukawego, który jak ptaszki ćwierkają, pracuje w tej instytucji na półtorej etatu, będąc całym dyrektorem naukawym i półkuratorem i ku mojemu zdumieniu za te swoje pół etatu kuratora dostaje całe pięć tysięcy, czy są wśród nas kuratorzy, którzy zarabiają dziesięć tysięcy? Może konserwatorzy pamiętają, że kwasy „awe” (siarkawy, azotawy), w przeciwieństwie do zwykłych „owych” (siarkowy, azotowy), są słabe i nietrwałe, oby ta naukawa chemiczna metafora zmieniła się w przepowiednię, ostatnio obserwowałam naszego naukawego, jak się szarpał z jakąś zdumiewającą współczesną  sztuką kulistą (jak piorun kulisty), która utknęła w drzwiach wejściowych… Rozumiem, że po latach obijania się u nas w Zachęcie naszej pani różne tego rodzaju kuliste instalacje wydają się czymś przepięknym, ale u nas w Muzeum jedna wystawa sztuki średniowiecznej, niestety kompletnie zignorowana przez media, wiosny nie czyni…

KOnfacela